Wstawić do piekarnika na 9 godzin

Podczas długiego majowego weekendu, kiedy Wy smażyliście się w ogródkach warzywnych i piwnych w wiosennym słoneczku, tutaj było szaro, buro i deszczowo. Np. kiedy wracałyśmy raz z Ferii w cygańskich kieckach, musiałyśmy schować się w najbliższej pizzerii, bo po ulewie na modłę biblijnego potopu dopadł nas...grad.

Tymczasem od poniedziałku zaczął się piekielny piekarnik, przypominając, ze znajdujemy sie w najgorętszym punkcie Europy, cieszącym się (złą) sławą bezlitosnego słońca. Tak, tak, tubylcy od zawsze próbują mnie nastraszyć, twierdząc ze nie przeżyje, zwiędnę, rozpuszczę się, szczęście dla mnie, że w lipcu i sierpniu mnie tu nie będzie, bo nie wiem, co znaczy sewilski upal. Ja natomiast, jako zatwardziała wojowniczka sprawy Przesuńmy Polskę O Kilka Równoleżników W Dół Sp. Z.o.o. (departament To-niesprawiedliwe-że-oni-mają-te-same-problemy-a-o-tyle-cieplej), śmiejąc sie perliście odpowiadałam w afekcie „Kocham gorąco! Bez słońca marnieję, żyć mi się odechciewa! To niesprawiedliwe, że macie te same problemy...” itd., itp.

(nagłówek "Zmierz się z brzydką pogodą" wciąż figuruje) 

W dniu, w którym wypowiem słowa Wolę śnieg niż to obrzydle, nienawistne słonce, będę musiała na nowo przemyśleć mój system wartości, to pewne. Ale przyznam, że miewam chwile zwątpienia w mojej bezwarunkowej miłości, kiedy wychodzimy z Kristiną z pracy na 20-minutowy spacerek-kalwarię przez patelnię nagrzaną do ok. 35ºC, z ulgą stwierdzamy, że budynek metra wciąż jest na swoim miejscu, a w metrze włączyli klimę, po czym z niego wysiadamy i zabawa w pocenie i topienie zaczyna sie od nowa. W poniedziałek byłam jeszcze w dżinsach, i zapewne był to ostatni raz w Sewilli. Sandały założyłam dopiero dzisiaj, starając się opóźnić moment usuwania warstw odzieży, skoro jak to perliście śmieją się sewilijczycy, „to jeszcze nic, to jest wiosna, kochanie!”. Jak wchodzisz do domu, masz wrażenie, że wchodzisz do lodówki - nie trzeba dodawać, że z ulgą i chętnie. Coraz mniej pledów na noc, coraz więcej pryszniców w ciągu doby. 

I w końcu – sezon na moje najdroższe gazpacho oficjalnie rozpoczęty, bo jest to potrawa idealna w tych okolicznościach.

Dla ciekawych podaje przepis, choć to chyba trochę nie na Wasze klimaty --> na przyszłość (kiedy moja Sprawa zdobędzie gdzieś większość absolutną). Ilość składników jest dowolna, podaję tutaj na moje oko– jak ktoś woli ostrzejsze smaki, doda więcej cebuli i czosnku, zwolennicy gęstych mazi – więcej chleba. Zwolennicy gazpacho dodadzą więcej wszystkiego!

Andaluzyjskie gazpacho (wym. gaspacio)

• 4-5 dojrzałych na słońcu pomidorów
• ½ dużego ogórka
• ½ zielonej papryki
• ½ średniej cebuli
• Ząbek czosnku
• Wnętrze bułki lub dwóch kromek chleba lub kawałek starego chleba namoczonego w wodzie (ale uwaga – jeśli dodasz za dużo chleba i gazpacho wyjdzie pomarańczowe, oznacza, ze wyszło ci salmorejo)
• Sól, pieprz

To wszystko razem miksujemy (najlepiej w malakserze lub blenderze, byle nie pryskało), po czym przesiewamy przez sitko z pomocą drewnianego tłuczka. Ci, którzy lubią ziarenka mogą nie przesiewać – przepisów na gazpacho jest tyle, ile w Andaluzji gospodyń domowych.

Doprawiamy oliwą i wstawiamy na porządne chłodzenie do lodówki.

Podajemy ze zgrzankowaną bułką i - zwłaszcza jeśli wisi nad nami sewilskie lub inne dające w kość słońce – lodem.