Najazd huzarów

W ubiegły weekend przybyli Mr.&Mrs. Wallace, skuszeni opisywanymi na blogu sewilskimi urokami.

Z tej okazji zamówiłam kwitnienie kwiatu pomarańczy (azahar, opiewany przez hiszpańskich poetów - i słusznie, bo pachnie nieziemsko!):

Prawda, że z Sewillą im do twarzy?

Miałam więc niepowtarzalną okazję, żeby przez jeden weekend na nowo, po długim czasie, zmienić się w rozwydrzoną jedynaczkę. 

Nareszcie bylo okazja do porzadnego, pelnokrwistoturystycznego, zwiedzania miasta.

Na grzyby!

 (Setas de Encarnacion, czyli Grzyby z Placu Encarnacion - niedawno powstałe architektoniczne dzieło, jednych zachwyca, drugich obrzydza, trzeci nie mają zdania - na górze są bary, galeria i specjalny wybieg, z którego jest podobno porządny widok na Sewillę):

Reales Alcazares, czyli przepiękny, zbudowany przez Arabów jakieś 1000 lat temu zamek królewski:

Takie wzorki kładli sobie np. na podłodze czy ścianie: 

Pływaliśmy Guadalquivirem, trochę węższym niż nasza droga Wisła, jak się potem okazało, jego martwą częścią (jakkolwiek brzmi to dość tragicznie).

"Będę miała atletę i huzara za męża..."

Mr Wallace próbował swoich sił w cante jondo:

Udało się nam też zobaczyć zupełnie nieturystyczny pokaz flamenco (fantastyczne miejsce to odkryłam przypadkiem w jakiejś bramie - wyszłam na spacer po mieście i usłyszałam walenie wielu obcasów - mogło być to tylko jedno):

Tutaj za wiele nie widać, ale chodzi o jej śpiew:

Z sangrią nad rzeką:

UWAGA! TY też będziesz dziś na zdjęciu, uśmiech na twarz!