Dzień Andaluzji

Czyli święto. Święto, czyli nie idzie się do pracy. Idzie tylko jedna, samotna osóbka przez puste ulice....naprawdę, kiedy dziś o 8 zdążałam w stronę tzw.metra (które tylko czasami zanurza się pod ziemię, i jeździ z częstotliwością czasem i co 8 minut co dla mnie,wrodzonej warszawianki, jest oburzające) nie było nikogo, żywej duszy, czy jak to się mówi po hiszpańsku, nawet Boga. Bo jak się później chodzi spać, to się i później wstaje - a to właśnie jest wymarzony kraj dla "sów". 

Także dziś byłam wytypowana na jednego z dwóch kozłów ofiarnych, które musiały przyjść do biura w święto - ale w sumie wyszłam na tym dobrze, bo mam za to jeden dzień wolny, a w biurze było spokojnie i przyjemnie jak nigdy, dużo konkretnych spraw do załatwienia.

Natomiast na kolacji byliśmy u innej Włoszki - Simony, która mieszka z dziewczynami z Ceuty, bo zaprosiła nas na domową prawdziwą pizzę.

A na deser zdjęcie z jednego z niezliczonych spacerów, które wg mnie naprawdę mi się udało:

Choć Noemi uważa, że to jest lepsze, bo budynek ma ładny kolor: